Yo people,
Heey mensies,
Goedemiddag!
Ik was vorige week geïnterviewd door Bente, Kaylee en Lisa.
Ik had eigenlijk niet verwacht dat ik voor de camera vragen moest beantwoorden, juist dat ik vragen ging stellen. Ook dacht ik dat we gewoon iemand anders zouden kiezen, niet mij, dus dat was een verrassing.
Maar door die verrassing werd ik zenuwachtig, daardoor ging ik veel stotteren en ratelde ik.
Ik heb zo het idee dat we, als we het materiaal gaan gebruiken, we het dan in slow-motion moeten laten afspelen, anders versta je me niet! Maar volgens Tine Reischl (een lerares van videoworkshop) viel het wel mee, phioew.
Het is wel een opluchting dat het voorbij is, ookal wil ik wel nog een keer. Ik vind het eng en dat maakt 't dat ik liever niet meer voor de camera (of gewoon 'een' camera) verschijn, maar ik vind het ook weer heel erg leuk en daarom doe ik het tóch. Opzich wel goed van mij, al zeg ik het zelf ;p.
Nee, ik heb geen grote ego, dat zou je nu misschien wel denken, maar dat is niet zo. Thuis ben ik echt een puber met puberproblemen enzo, want:
- ik terroriseer de douche en de spiegel;
- mijn kamer is één ravage van:
- rondslingerende boeken;
- een dekbed dat overhoop is gehaald;
- spullen die er eerst nog waren maar 'plotseling' door een tornado van woede en frustratie 'weg' zijn;
- het kaftpapier van mijn boeken is erg beschadigd (een idee van een klasgenoot om boeken met kranten te kaften, goed idee, nog steeds niet gedaan);
- posters die eraf vallen;
- een kast vol gepropt met rotzooi en boeken;
- kleine pruldingen aan de muur en op mijn bureau...
...en mijn laptop die er maar tussen woont. Vroeger zat ik uren lang op mijn kamer te 'studeren'. Wat je studeren noemt, het is meer een paar woorden leren en dan het boek op de grond smijten, dan weer proberen te leren en erachter komen dat het toch niet lukt, een depressieve gedachte gevolgt door een huilbui die lijkt op een vulkaanuitbarsting. Oké, ik overdrijf een beetje, maar zo was het in ieder geval vroeger. Nu is het al iets minder erg, maar het blijft nog steeds.
'Gaat het wel goed met je?' zegt Tine. 'Soort van,' antwoord ik. Ze zat het net eventjes te lezen, zei dat mijn ouders het heel leuk hebben met mij thuis xD haha!
Ondertussen heb ik al faalangsttraining gevolgd en is het al wat beter, maar de laatste tijd gaat het weer minder. Ik wil wel weer meedoen, maar dan heb ik het gevoel dat.. dat.. ik weet niet. Het is zo'n gevoel van 'shit, zit ik hier weer.' Ik denk ook dat de anderen mij raar aan zullen kijken. Eigenlijk is die training hetzelfde als een afkickkliniek, wat je buiten de training ook bent, daarbinnen heb je allemaal hetzelfde probleem: de angst, faalangst.
En hiermee neem ik afscheid van een lang verhaal over een 'faalangstige'.
Shit, ik ratel weer! Ik kan het zelfs op papier!
Amber
Geen opmerkingen:
Een reactie posten